Στις 22 Ιουνίου 2018 πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια της φωτογραφικής έκθεσης της Art8.
Την έκθεση προλόγισε ο Αρχιτέκτων – Φωτογράφος Λεωνίδας Φραγκούλης, μέλος της φωτογραφικής ομάδας:
“Προλαλήσαντες, συνοδοιπόροι art8, παρόντες,
Για 6η συνεχή χρονιά η αρτ8 εκθέτει και εκτίθεται.
Συνεχίζοντας την δική της εκθεσιακή λογική δημιούργησε δύο εκθεσιακά γεγονότα.
Στο Ισόγειο ο κάθε φωτογράφος εκθέτει ελεύθερα τις προσωπικές του επιλογές ενώ στο πατάρι γίνεται μια ομαδική προσπάθεια στην οποία θα αναφερθώ λίγο μετά.
Σε ότι αφορά την έκθεση του ισογείου θα σας πρότεινα να μην την αντιμετωπίσετε ως επίδειξη επιτευγμάτων, στο τέλος της χρονιάς, μιας ερασιτεχνικής ενασχόλησης με την φωτογραφία ως χόμπυ, ΑΛΛΑ ΩΣ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΩΝ ΔΙΑΥΛΩΝ ΤΩΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΑΤΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΥΠΟ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΜΙΑΣ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ.
Είναι ακριβώς τα βάσανα αυτής της πολύπλοκης καθημερινότητας, την οποία η κρίση καθιστά πολυπλοκότερη, τα οποία φωλιάζουν στα εσώτερα του καθενός και στην περίπτωση των καλλιτεχνών ψάχνουν δρόμους εξωτερίκευσης και έκφρασης.
Πρόσφατα, η καλή φίλη και μέλος της art8, η Sandy Coles μου θύμισε, με σχετικό post που έκανε στο fb, μια απλή αλλά πολύ αποκαλυπτική διατύπωση του σημαντικότατου Ρώσου σκηνοθέτη A. ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ: “…ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΟΤΙ Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ “ΑΝΑΖΗΤΑ» ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ. ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ ΣΑΝ ΚΑΡΠΟΣ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΑΠΑΙΤΕΙ ΕΚΦΡΑΣΗ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΤΟΚΕΤΟΣ.»
Κάτι παρόμοιο αναφέρει και η Αιτωλικιώτισα χαράκτρια Βάσω Κατράκη. “Η ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΓΙΑ ΑΡΓΟΣΧΟΛΟΥΣ. ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΡΑΠΗ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΝΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΝΑ».
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι τέχνη σημαίνει έκφραση και ότι τα διαφορετικά μέσα (φωτογραφική μηχανή, πινέλα, χρώματα, μάρμαρο, σμίλη, γραφίδα, κλπ) δεν είναι παρά τα εργαλεία που χρησιμεύουν στο να δημιουργηθεί ο εκφραστικός δρόμος του καθενός.
Σε αυτή λοιπόν την καθημερινή συνθήκη υπό καθεστώς συνολικής κρίσης, επιχειρείται μια ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ με εκφραστικό εργαλείο το φωτογραφικό μέσο.
«Ανταποκρίσεις» είναι ο τίτλος της θεματικής μας έκθεσης και τον οφείλουμε στον συνοδοιπόρο Γιάννη Γιαπράκη.
Μια προσπάθεια συμβίωσης 23 εικόνων (1 από κάθε φωτογράφο) με σκοπό την συγκρότηση μιας κοινής αφήγησης πάνω στο επίκαιρο θέμα της κρίσης :
Θα μου πείτε ότι για μια ακόμη φορά αναπαράγεται το κλισέ της κρίσης. Θα απαντήσω με μια πολύ σοφή , κατά την άποψή μου, διατύπωση του μεγάλου Έλληνα φωτογράφου της Εθνικής Αντίστασης Κώστα Μπαλάφα πάνω στο ηθικό χρέος της τέχνης:
“ΘΕΩΡΩ ΧΡΕΟΣ ΚΑΘΕ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΝΑ ΚΑΤΑΧΩΡΕΙ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ & ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΧΡΕΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ, ΓΙΑΤΙ ΟΤΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΑΠΟ ΠΑΛΙΟΤΕΡΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥΣ ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ, ΣΕ ΟΤΙ ΣΜΙΛΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ, ΟΤΙ ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΣΕ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΚΑΤΑΧΩΡΗΘΗΚΕ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ».
Βέβαια, η λέξη «ανταποκρίσεις» παραπέμπει άμεσα στην παροχή ντοκουμέντων από τα μέτωπα των γεγονότων αλλά, θα έλεγα ότι είναι καλοδεχούμενη η υποδόρια παραδοχή της εμμονής στην τεκμηριωτική φύση της φωτογραφίας.
Ο τίτλος εμπεριέχει τον προσδιοριστικό όρο «κρίση» αλλά και την ανάδραση σε αυτόν και εδώ, νομίζω ότι σας δίνω ένα από τα κλειδιά ανάγνωσης της έκθεσης. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι τα επίπεδα ανάγνωσης ενός εικαστικού γεγονότος είναι πολλαπλά.
Οι εικόνες, κατά την άποψή μου, προσεγγίζουν από πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις την αναστάτωση που προκαλεί η προσπάθεια κατανόησης ενός κόσμου σε διαδικασία αποδόμησης κεκτημένων με μόχθο και συχνά με αίμα.
Σας προσκαλώ λοιπόν να δείτε τις εικόνες συνολικά και με διάθεση συν-κίνησης με τους δημιουργούς. Μην σταθείτε στην προσπάθεια αναγνώρισης κάλους. Η τέχνη άλλωστε έχει πάψει προ πολλού να αναζητά το κάλος με σκοπό την παροχή αισθητικής απόλαυσης. Το περιεχόμενο νόημα είναι το φλέγον ζητούμενο στην τέχνη.
Άλλωστε, το κάλος σχεδόν πάντα ελλοχεύει κάτω από το νόημα του έργου όταν, το έργο, έχει λόγους ύπαρξης και είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο θεατής θα το συναντήσει τελικά.
Καλή συνέχεια εύχομαι !
Φωτογραφίες από την έκθεση:
[foogallery id=”1025″]
{foogallery-gallery-1025}